Anna van Puijenbroek, CEO Havep Goirle, wist al vroeg dat ze de zaak over zou nemen
In het kader van mijn blogreeks over vrouwelijke opvolgers binnen familiebedrijven ditmaal het podium voor Anna van Puijenbroek (1971), CEO Havep, die op 3-jarige leeftijd al de ambitie uitsprak om het bedrijf over te nemen.
Onderzoek wijst uit dat vrouwelijke opvolgers succesvoller zijn. Herken jij dit?
Dit wist ik niet. In ons directieteam zitten meer vrouwen dan mannen. Ik heb het gevoel dat vrouwen minder bevestiging nodig hebben en meer vanuit het bedrijfsbelang denken.
Bij opvolging wordt vaak automatisch aan zonen gedacht. Hoe was dit bij jullie?
Ik was de oudste, net zoals mijn vader indertijd. Eerlijk gezegd denk ik dat ik ook het meest geschikt was. Het verhaal gaat dat ik dit als driejarige al riep, terwijl ik rond liep in het bedrijf met mijn handjes op mijn rug.”Zo, dus hier word ìk later de baas!’ Maar soms dacht ik, “ik doe het niet.” Dat was ook goed, het heeft me onafhankelijk gemaakt.
Wat is onderscheidend aan wat jij toevoegt aan jullie familiebedrijf?
Weet je, ik heb met dit bedrijf een mooie kans om de wereld een beetje beter te maken. Onder mijn leiding turnen we een productieorganisatie om naar een markt- en servicegerichte organisatie. Deze nieuwe strategie heb ik in de vorm van een concept bedacht: ‘How to build a 150 year old family owned start up?’ Ik probeer het werken leuk en interessant te maken. Bijvoorbeeld door het jaarplan van dit jaar aan alle medewerkers te presenteren en hen vervolgens te vragen: “hoe denk je hier over?” Daarnaast zitten we elk kwartaal met het hele bedrijf bij elkaar en mogen medewerkers meedenken én kijken we samen terug. Welke doelen zijn gerealiseerd en welke niet? Ik weet dat ik niet de wijsheid in pacht heb en ik weet onvoldoende van de doorwerking van mijn beslissingen op de werkvloer. Een gezamenlijk doel hebben, bindt.
Ervaar je grenzen of belemmeringen met betrekking tot je vrouw zijn of juist kansen?
Ik heb daar weinig last van. Misschien zie ik ze niet en anders trek ik me er niks van aan. In onze familie werd er niet zo in man en vrouw gedacht. Misschien komt het omdat mijn oma in het verleden ook het bedrijf heeft geleid. Dus de Van Puijenbroeks zijn gewend aan een vrouw aan het roer.
Dacht je zelf dat je een goede opvolger was?
Ik dacht wel dat ik een goede opvolger zou zijn, omdat ik de indruk had dat het bedrijf een nieuwe creatieve push nodig had om de komende 15-20 jaar succesvol te zijn. En dat ik in staat zou zijn om die push te geven. In de dagelijkse praktijk kan ik alleen maar mijn best doen, mijn kwaliteiten optimaal inzetten. Wat ik niet kan, daarvoor verzamel ik goede mensen om me heen. Ook mensen die durven te zeggen: ‘Anna nu ben je echt gek.’ Daar luister ik dan naar.
Mijn vader wilde in eerste instantie dat ik bedrijfskunde ging studeren, maar dat wilde ik niet. Ik ging voor ingenieur studeren. Ik zag mijn meerwaarde toen al wel. Ik ben creatief, ik denk in concepten, beschik over een lange termijn visie en, volgens mij essentieel, ik hou van veranderen. Ik ben niet iemand van ‘running the ongoing business’. Als mensen het niks vinden, denk ik: ‘da’s mooi, want dan heb ik al iets nieuws bedacht.’ Daar word ik niet onzeker van.
Hoe kijken je vader en moeder naar jouw opvolging?
Mijn vader zal wel trots zijn. Dat wordt bij ons niet zo gezegd. Daar heb ik ook niet zo’n behoefte aan. Ik doe het voor de zaak. Mijn moeder uit het wel. Die heeft ook binnen het bedrijf gewerkt en deed HR zaken zoals jubilea, zieken etc. Nu is ze alleen nog betrokken bij een speciaal programma voor young potentials. Mijn ouders bemoeien zich sowieso steeds minder met het bedrijf.
Zijn er taboes binnen de familie m.b.t. de zaak?
De eerste die me te binnen schiet: de naam Havep mag niet veranderd worden. Ik vond Havep vanuit internationaal perspectief geen goede naam. Dit heb ik vervolgens laten onderzoeken. De naamsbekendheid bleek erg hoog in Nederland, geen goed idee om die te wijzigen. Dus dat heb ik geaccepteerd. Wel heb ik het logo aangepast. Dat was wel even een dingetje, met name voor mij vader.
Hoe heb je jouw eigen stijl van leiderschap, visie en koers ontwikkeld in het spanningsveld met de vorige generatie?
Ik heb mijn vader niet opgevolgd. Tussen mij en mijn vader zitten nog een paar niet familiaire directeuren. In die periode heb ik in België als ingenieur gewerkt, in banen als programmeur, business analist en projectleider. Het was een goede vorming om niet direct in het bedrijf te komen. Daardoor heb ik vrij mijn eigen ideeën kunnen ontwikkelen en had ik de kans om de zaak van meer kanten te bekijken.
Vrouwelijke ondernemers doen meer zaken op hun gevoel zegt Elske Doets. Wat is dit gevoel dan? En wat is hier de meerwaarde van?
Inderdaad geef ik leiding vanuit vanuit mijn intuïtie. Dit kan ook omdat ik veel ervaring heb en al lang in de sector werk. Het komt vaak voor dat ik een besluit neem en het pas daarna met cijfers toets. Je kunt niet alles berekenen.
Aan het eind van ons gesprek zet ze haar helm op en pakt haar racefiets. Fietsend vertrekt ze naar haar volgende afspraak.
Hartelijke groet,
Dorine Huijbregts